Iran, per bus en trein

We reizen die ruim 2.000 km in een grote luxe bus, met slechts 25 stoelen aan boord, een flinke schep beenruimte dus! De Asia Express, de trein die vóór corona op de route Ankara-Teheran-Zahidan (Pakistaanse grens) reed, is nog steeds niet in bedrijf maar zal deze zomer, kedeng-kedeng, de dienstregeling weer oppakken. Onze Buskaartjes zijn geregeld door Shela Travel (Iran), zij krijgt van Asia Express kantoor de binnenkomende boekingen doorgestuurd omdat de spoororganisatie er nog niets mee kan.

Aan boord van de Bus is het aangenaam, gezellige mensen die redelijk verbaasd zijn om Europese toeristen naar Iran te zien reizen – want dat zie je maar heel weinig in Iran, en graag een praatje aanknopen, vragen of ze ergens mee kunnen helpen! Het gaat dan bij nogal wat mensen ook over de sancties, waarbij de  publicitaire machines zich schijnbaar alleen maar bezig houden met de harde religieus/politieke elite en niet met de ongelooflijk vriendelijke bevolking. Niet vaak hebben we op onze reizen mensen ontmoet die zo vriendelijk en open waren, overal de tijd voor namen en zo’n grote interesse en  belangstelling toonden om meer te weten over Europa. Daarbij ook de behoefte om te laten merken dat Europa veel van hun idealen vertegenwoordigt. En tot je verbazing kom je zo ook in gesprek met mensen met kritiek op hun regering en tegelijkertijd voorstander zijn van de harde lijn vanuit de USA in de hoop dat die veranderingen zal brengen in Iran. Zo ontmoeten we in de bus Soheil, een jonge man, we praten veel over hoe zwaar het is om als jonge generatie je in onvrijheid te ontwikkelen! Hij is net terug uit Turkije waar hij geprobeerd heeft een baan te krijgen in zijn beroep, medisch verzorger, in Oekraïne. Als het maar zou lukken om in het buitenland een baan te vinden!!

In Teheran zijn we veel op straat te vinden, daar leer je het meest van een land kennen. De geldontwaarding (inflatie) is enorm, we hebben dan ook grote problemen om te snappen hoe het geldsysteem met 2 officiële koersen werkt. De koerswaarde is niet mis: één dollar is 32.000 Rials! Het doet ons denken aan de krakkemikkige economie van Tanzania in de 80er jaren! Heel veel is er wel duur, maar één ding niet en dat is benzine en dieselolie, het kost tussen de 10-15 dollarcent!  Tijdens onze wandelingen door de stad trekken een dag op met twee vrouwen; dochters van Afghaanse ouders, 25 jaar geleden gevlucht voor de Taliban. Zij zijn legaal in het land, volledig geïntegreerd maar er zijn minder mogelijkheden voor hen in studie en op de banenmarkt!

Iran wil je graag leren kennen vanuit de mensen die je dagelijks tegenkomt, vanuit hun indrukkende vriendelijkheid, hun trots op de oude culturen in hun land waar je nog veel van kunt zien. Dat gaat goed in Shiraz, een grote stad in zuidwest Iran. We reizen er heen vanuit Teheran met een heel mooie nachttrein, in kwaliteit vergelijkbaar met de Eurostar! Shela, ons reisbureau weet daar letterlijk alles van te vertellen. Met haar lopen we uren door de Necropolis, door de uitgestrekte Persepolis waar de ruïnes de verhalen vertellen over de dominantie van de Europese legers uit de oude, de klassieke tijd. We zien de verwoestingen die de legers van Alexander de Grote aanrichtten om de macht te kunnen overnemen. Een tactiek van de verschroeide aarde om de maatschappij van die tijd te vernietigen – weer bekend uit de verwoesting van Oekraïne. In de geschiedenisboeken van Iran en andere landen is het niet Alexander the Great maar Alexander the Destroyer.

We bezoeken het mausoleum van Hafez, een poëet die grote veranderingen in de Islam voorstond, ook realiseerde, lang ontkend werd door de religieuze leiders en overheid, maar nu erkend wordt als een belangrijke grondlegger van meer tolerantie, en nog steeds geëerd wordt. Prachtige spreuken en boeken heeft hij geschreven. Dagelijks komen er grote aantallen mensen aan het eind van de dag naar het mausoleum van Hafez.

We hadden een heel prettige band met Shela, werden gastvrij thuis bij haar ontvangen, veel praten we over maatschappelijke vragen. Niet alle persoonlijke contacten en gesprekken kunnen in een reisverslag.   

Nadat Willie met vertraging haar visum voor Pakistan krijgt maken we op om naar Pakistan te gaan – een niet zo gemakkelijk land om in te reizen voor overlandreizigers, Het vertrek uit Iran voelen we, de talloze aangename persoonlijke contacten, een land dat we niet kenden en zo prettig was om in te reizen!  

We zijn weer op weg, naar de Pakistaanse grens, met de Bus, de treinen zijn vol door de vakantie – treinen zijn het favoriete vervoermiddel voor Iraniërs.            

De foto’s zijn gegroepeerd in 6 reeksen

per bus tot Teheran

Teheran

Necropolis en Persepolis

Golestan paleis

Per trein naar Shiraz

Shiraz en vertrek richting grens met Pakistan

3 gedachten over “Iran, per bus en trein

  1. Rudy Welling

    Ik heb net mijn project uit 1077 in Tanzania bezocht. Misschien is de blog interessant voor jouw. Rudywelling.blog. Nu reizend in Canada. Nog veel plezier en interessante gesprekken toe gewenst.

  2. Gilles de Wildt

    Willie en Wim, wat een prachtig verslag! Met veel persoonlijk detail.
    Gewoon, boeiend om te lezen,. Maar ook omdat een deel van mijn beroep bestaat uit het leren begrijpen van buitenlandse samenlevingen en dit voegt heel wat toe.

    Gilles

  3. Geert Klaassen

    Mooi verslag weer over Iran. Ik ben heel benieuwd hoe het reizen in Pakistan zal gaan. Ooit maakte ik een busreis in Pakistan en voor vertrek werd zonder meer iedereen op de foto gezet. Met stoel en ticket nummer. Ik snapte wel waarom. Quetta is een spannende stad redelijk dichtbij Afghanistan. Goede reis! Geert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.