Op onze laatste dagen in Iran hebben we een gevoel van ‘afscheid nemen’ van een aangenaam land, een prachtige cultuur, een bijzonder sympathieke bevolking! Het laatste traject naar de grensplaats Zahedan hebben we met een -prima- bus gedaan en logeren in het plaatselijke guesthouse van Meysam Rigi. We kuieren door de stad met Meysam en zijn vriendin, doen wat boodschappen, blijven plakken in een koffieshop -heerlijke cappuccino- bezoeken de grote Mecca Zahedan moskee. Laat in de avond komen we terug en beginnen met onze bagage. Meysam en zijn vriendin koken, heel laat die avond hebben we een afscheidseten! We praten over Iran, de harde religieuze leiding, de bijzonder vriendelijke bevolking, de internationale fake news machine die in volle toeren draait over Iran, etc. Het is laat, wordt tijd voor onze laatste nacht in Iran! Slapen!!

De fotoseries zijn deze keer geplaatst achter de betreffende tekstblokken, door erop te klikken kan er handmatig gebladerd worden. (In de foto klikken wisselt tussen zoom-in /-uit)

Onze reis missie

Na weken van reizen in Iran en andere landen, het plezier van reizen met uitstekende treinen/bussen krijgt het beeld van lange afstand-reizen per trein vanuit Nederland steeds meer vorm! Voor mensen die nogal tijd hebben om te reizen zoeken we uit of het volgende reisschema mogelijk is:

• Reis maand 1: Trein reizen naar het land van bestemming in Centraal of Zuidoost Azië;
• Reis maand 2: Verblijf en vakantie in het land/en van bestemming;
• Reis maand 3: Trein terug-reis naar Nederland/Europa;

Gerard Timmerman, de web master van ons web (www.wimenwillieperbus.eu) gaat daar een speciale Treinreis-pagina voor maken (wimenwilliepertrein) met veel details over onze trein routes maar ook alternatieve routes en in elk land betrouwbare ondersteuners en informanten zoals wij die hebben leren kennen.   

Pakistan: Politie escorte: goede reisgenoten

Meysam, onze laatste Iraanse gastheer, heeft een sympathieke plaatselijke taxi-grensregelaar; ‘Hamid-King of Taftan Border’, gebeld om ons naar en over de Pakistaanse grens te brengen. Dat verloopt prima en hij vraagt ons deel te nemen in een app-groep van al zijn reizigers. Handige app blijkt nu, vooral in het gecompliceerde Pakistan-India traject – twee landen die (gelukkig bijna zonder oorlog) elkaar het leven zo moeilijk mogelijk proberen te maken.

We lopen naar de Tafta grens Pakistaanse militaire checkpoint, vriendelijke jongelui in militair uniform, ze zijn behulpzaam en helpen ons snel door de overvolle ruimte met vrachtwagen chauffeurs. Ha, jonge generatie vullen geen langdradige formulieren meer in, met de mobieltjes worden alle documenten gefotografeerd!! We beginnen meteen met deze vriendelijke militairen mee te sturen aan onze reis – zelf een beetje regie graag! Er zijn namelijk twee manieren om in Quetta te komen, de ene is overnachten op het Taftan Politiebureau en de andere dag onder begeleiding van de politie naar Quetta. Dit komt nog uit de tijd dat Taliban zich in de Afghaanse/Pakistaanse bergen verstopte, maar nu ze de regering heeft overgenomen zitten ze in Kaboel in plaats van de bergen en hoeven ze niet meer hun best te doen om Europese toeristen als gijzelaar op te pakken om uit te wisselen tegen gevangen genomen Talibaans. Deze optie is niet ons favoriet, het liefst willen we lange afstand bus ‘New Noor Bus Service’ die de 600 km naar Quetta in een dag doet! Maar de militairen hebben andere instructies, ons meesturen helpt niet en we worden vriendelijk begeleid naar onze overigens prima kamer op het Politiebureau! In het registratieboek lezen we dat er vrijwel dagelijks Europeanen ingekwartierd worden voor begeleiding naar Quetta. De politiemannen zijn vriendelijk brengen water en brood (!!) ze spreken weinig of geen Engels, we proberen toch wat te kletsen. Maar de dag-avond-nacht zonder netwerk duurt lang en we zijn de volgende morgen om half 6 graag wakker om op de politie jeep te stappen. We wachten nog even op enkele andere mensen van een mijnbouw bedrijf. Willie en ik zitten onder een overkapping achterop de politie auto, een gezellige bewaker met een automatisch wapen naast ons, kist ammunitie etc. bij zich. We hebben in veel landen gewerkt waar bewaking door mannen met zware wapens normaal is en schrikken hier ook niet zo van.

De politieman blijkt een expert in YouTube te zijn en laat veel gezellige filmpjes zien onderweg! De route loopt voor een belangrijk deel langs de spoorlijn van Taftan grenspost naar Quetta. We zien op tientallen plaatsen restanten van treinen en wagons naast de rails liggen. In tegenstelling tot vroeger wordt het spoor alleen nog voor cargo gebruikt, geen personen vervoer zoals in de vroegere en betere dagen van Pakistan. Het zal nog wel een tijdje duren voor we over dit spoor met de personentrein gaan.

In elk district stoppen we, krijgen we andere bewakers en auto’s tot we na een paar uren rijden tot stilstand komen: er is verderop een staking en wegblokkade – we denken in een flits ‘niet een 2^e nacht logeren bij de politie’! Een uurtje gewacht op het politie bureau en we kunnen verder! Tegen de avond komen we in Quetta aan. Hier zien we ook weer wat we onderweg ook zagen zoveel meer dan in de andere landen: ‘Waar zijn de Pakistaanse vrouwen’? Willie voelt deze vraag, ze vraagt zich af hoe vrouwen zich in onvrijheid kunnen ontwikkelen! Ook nu na een week zien we dat ook in de grote steden vrouwen in Pakistan bijna niet gezien mogen worden. Een contrast, zo sterk met het moderne Iran, met het vroegere Jemen en Jordanië waar dit helemaal niet het geval is – in Pakistan leven vrouwen in een isolement! In het hostel praten we daarover kort met de Pakistaanse mede-eigenaar: ‘women in Pakistan have equal rights to men’ zegt hij! ….. Als we dan vragen wat daaronder verstaan wordt dan zegt hij dat dat zo is! 

Naar Lahore, de grens met India

In Quetta blazen we kort uit, weer een veiligheidsdocument halen met de politiemannen, steeds meer zien we de overbodigheid er van in. Zo snel we kunnen stappen we op de slaaptrein naar Lahore, oost Pakistan. Dat gaat goed, in een gezellige 6-persoons slaap coupé, samen met een familie met 2 kinderen, prettige medereizigers. Gaandeweg wordt het heet, op de dag van aankomst 43 graden, gelukkig doet de airconditioning het goed. Echt schoon is het niet aan boord trouwens, Willie kan door de vuile ruiten haast geen foto’s maken!

We komen aan in Lahore, waar we een backpackers hostel geboekt hebben om ook andere reizigers te spreken. Het blijkt hier dat onze India visum indiening moeizaam verloopt en de visumaanvraag/afgifte tot 45 dagen kan duren!! Dat gaan we niet doen natuurlijk! De reden is dat de verhoudingen tussen Pakistan en India historisch slecht zijn, India sluit regelmatig de grenzen. We oriënteren ons op alternatieven, want juist India heeft een groot trein netwerk waar we gebruik van willen maken! Dit alles vraagt tijd. Als het koel is zijn we veel in de stad te vinden, in ons aangename eetstalletje. Daar hoorden van twee journalisten over een bezoek van Koningin Beatrix aan de Sacred Heart Cathedral Highschool, ooit door de Nederlandse katholieke missie opgezet, oude beelden nog op internet te vinden! We brengen een bezoekje aan de school. Ook indrukwekkend is de Gran Jamia Mosque in Bahria town met bijzondere akoestiek, in een grote zaal op grote afstand kun je elkaar fluisterend kunt verstaan – het gebouw is meer dan 300 jaar oud. We praten met de gids over de religies, hij wijst als we hoog staan de gebouwen van de Moslims, Christenen, Sikhs, Hindoes en Boeddhisten in de onmiddellijke omgeving van elkaar aan, verteld hoe ze geleerd hebben om goed met elkaar om te gaan.

De zullen in de komende dagen afscheid nemen van Pakistan, een vriendelijk land ook, waar we wensen dat er veel meer ontwikkeling zou zijn.

WW                   

1e serie Lahore

2e serie Lahore