In Bangkok aangekomen streken we neer in het Hua Lamphong hostel tegenover het Centraal Station – daar gaan de meeste treinen vandaan en kunnen we de boekingen doen voor de treinreizen door Maleisië. Een oud prachtig sfeervol gebouw, waar we regelmatig te vinden zijn omdat je er heel goeie koffie kunt kopen!
De aankomst in Bangkok was een afsluiting van de reis door India en het wachten op het Myanmar visum – vooral de beslissing dat ik een visum voor Myanmar kreeg en Willie niet, was bizar. Thailand kenden we een beetje, we zijn er geweest in Maart 2013 toen we met de Bus naar Australië gingen – via Thailand gingen we toen naar Laos. Nu willen we in Bangkok blijven, een prachtige stad, en aangename en zachte bevolking – we horen dat er nog steeds weinig toeristen zijn, zelfs nu corona veel minder is. Ook in ons hostel is het rustig, we ontmoeten er een heel aardig stel uit Irian Jaja (Vroeger: Nieuw Guinea). Vanuit Bangkok maken we trips binnen en buiten de stad. Schitterend zijn de tempels, ook de koninklijke gebouwen, we zien de enorme investeringen die relatief arme mensen doen in hun religieuze gebouwen – evenals in Europa trouwens, want ook daar zijn de mooie kerken vroeger door weinig-vermogende mensen gebouwd!
Vooral het bezoek van een paar dagen aan het gebied waar in 1942/’43 de brug over de Rivier de Kwai is gebouwd, was indrukwekkend. Japan besloot in 1941 om de spoorweg te bouwen om de Japanse troepen in Burma te bevoorraden. Ongeveer 16.000 Britse, Australische, Nederlandse en Amerikaanse krijgsgevangenen komen om door de wrede behandeling, uitputting en ziekten. Maar een heel veel groter aantal Aziatische arbeiders, meer dan 100.000, komen om het leven bij de bouw van de 415 kilometer lange spoorlijn. (Nong Pladuk in Thailand naar Thanbyuazyat, Burma) Er is een bekende en ook mooie film gemaakt, ‘Bridge on de River Kwai’, waarvan door het museum gezegd wordt dat het verhaal volkomen geromantiseerd is, dat overlevenden nauwelijks gehoord zijn met te weinig aandacht en erkenning van de grote aantallen Aziatische doden.
We lopen flinke afstanden langs het spoor, doen wel even een stapje opzij als de trein er aan komt, juist op het deel waar de rails boven de afgrond ‘hangen’. In september 1942 werd met de bouw begonnen aan de Thaise kant én aan de Burmese kant – in de late herfst van 1943 ontmoette men elkaar. (Songkhala district) Veelzeggend is dat de Japanse ingenieurs in de eerste planning aangaven dat de bouw 5 jaar zou duren – het Japanse leger dreef de gevangenen zó op dat het hele project in 16 maanden voltooid was! Interessant was te lezen dat de eerste test run van een Japanse trein op de Death railway mis ging, de trein stortte in het ravijn ….!
Aanmerkelijk luchthartiger was het bezoek aan de Mae Klong groentemarkt! Het stadje is dicht bevolkt, ja, zo dicht dat men het spoor nodig heeft voor marktkraampjes en losse bakken met groenten en fruit. Als dan de trein in de verte zich luidruchtig aankondigd, wordt het marktgerei minimaal opzij gezet om de trein te laten passeren! Stapvoets rolt de trein de laatste kilometer door de markt, de machinst realiseert zich dat het welhaast een privilege is dat ie er weer langs mag, om tenslotte op het stationnetje van Mae Klong tot stilstand te komen – vier keer per dag!
Het bezoek van de Suan Luang Rama IX en Botanische tuin (800.000 m2!) is een juweeltje, het is er heel rustig in de loop van de middag, vanaf 4 uur stroomt het park vol met joggende, wandelende mensen en spelende kinderen! Leuk om de Engelse, Italiaanse, Spaanse en Japanse tuin te zien, de tuin/park is heel groot! We lopen ook naar de kwekerij van de Botanische tuin en zien dan hoe moeilijk het geweest is dit te onderhouden! – het ligt er droevig bij! We zagen dat meer, in Teheran en ook in Kathmandu waar de Garden of Dreams eerst door geldgebrek en ondeskundigheid een nachtmerrie was en tenslotte, in een samenwerking met een Oostenrijkse organisatie, nu weer heel mooi is! Misschien is er ook een reddende engel voor deze Botanische tuin in de Suan Luang Rama IX park!
Leuke mensen ontmoet tijdens het verblijf in Thailand!
In de trein op de terugweg van Kanchanaburi/Bridge over de River Kwai ontmoetten we Poon en Mam, gezellige mensen uit Kanchanaburi, en met hen gaan we de volgende dag naar de mooiste tempel in de omgeving (de tempel van de Tijger) en ook naar het JEATH Museum en de begraafplaats. Ofschoon in het Engels contact houden er niet in zit sturen we in de toekomst af en toe een berichtje, op één of andere manier!
Ook Jusrianto en zijn vrouw, uit Irian Jaja/Raja Ampat Papua, waren prettig gezelschap! We praten over hun en onze reizen, ze vertellen ook over de grote vervuilingsproblemen in hun stad, de ernstige vervuiling van het drinkwater door een oude olie lekkage …. !
En de 4 studenten uit Singapore die we onderweg naar Kwai ontmoetten, veel gekletst over Singapore, dat wij daar in het verleden ook geweest waren – don’t you think it is boring there .., vroegen ze? We vertelden dat het nogal meeviel etc!
En dan de medewerkers van ons vaste restaurantje in de straat, willen samen op de foto! Maar spreken vrijwel geen woord Engels, maar altijd een opperbeste stemming!
Donderdag de 14e: afscheid van Bangkok!
14 Juli gaan we op de trein naar Hat Yaj Junction in zuid Thailand, op weg naar Malaysia. We zullen daar doorreizen naar Singapore. Omdat we al een keer op de spoorweg op Java-Indonesia gereisd hebben (maart 2013), doen we dit nu niet en reizen we vanuit Singapore per vliegtuig naar Melbourne.
Hartelijke groetjes van Wim en Willie
Tot de volgende keer, waarschijnlijk vanuit Australië!
Fotoseries hieronder, deze keer bijna 500 foto’s !
(N.B. bij openen van de pagina worden alle foto’s van samen 350 MB vooraf geladen zodat het met een langzamere internet verbinding een minuut of meer kan duren voor de pagina compleet is !)