Van Salta-stad naar de toppen van de noord Argentijnse Andes!
Na de aangename dagen in Salta rijden we naar het noorden voor de mooiste toegang to de Andes. We genieten bij het stijgen van de hoogte, maken stops in Jujuy en in vooral in Tilcara hebben we aanvechtingen om een dagje te blijven: een klein aangenaam stadje, gezelligheid overal, nu nog op zichzelf want er is weinig toerisme, veel leuke kleine straatjes, gezellige cafe’s en op veel plaatsen zitten mensen buiten bij elkaar, drinken hun gemeenschappelijke Maté, een sterke smaakvolle thee die je drinkt met een metalen ‘rietje’. Je deelt Mate met je vrienden, met familie. We ontmoeten daar Tommy, die we al eerder zagen rondrijden in een ander deel van de stad. Hij rijdt in een Volkswagen-Busje, doet technische klussenwerk en heeft een café. Op zijn bus het logo van het bedrijf: Che Guevara op een Norton-Commando die Zuid Amerika doorkruiste van zuid naar noord! Hij nodigt ons vriendelijk uit, een feestje vanavond, blijf een nachtje over! Even dubben, besluiten het niet te doen, en blijven bij ons reisplan! Daardoor hebben we later gelukkig tijd om rustig aan te doen hoog in de Andes! En dat was nodig!
Kleurrijk, de Andes ….
De aanloop naar de Andes gaat via Pumamarca, een klein dorp. Haast niet te beschrijven het gebergte met ongelooflijk een 8tal sterke kleurverschillen, in groot contrast! Niet alleen in de noordelijke Andes, ook in Patagonia, maar nergens zo sterk als hier zien we dit! We zijn onder de indruk en rijden door, het is tegen de middag, we moeten voor het eind van de dag ook weer afgedaald te zijn. Je kunt in de hoge Andes niet logeren of in de Bus blijven slapen, we slapen trouwens nooit ‘in the wild’, altijd op afgeschermde plaatsen!
Indrukwekkend hoogten ..
We klimmen door de Cuesta de Lipan bergpas omhoog, over circa 20 kilometer (geschat) van ongeveer 2300 naar bijna 4200 meter hoogte!
De combinatie van de steile klim, de haarspeldbochten die je zelfs met de nauwe draaicirkel van de Bus soms maar nauwelijks kunt nemen –en je mag niet stil komen te staan-, wolken partijen/dichte mist en dus weinig zicht, en juist tussen de wolken door fantastische uitzichten, de temperatuur die snel rond het vriespunt zakt!! Werkelijk fantastisch! Ondanks de grote hoogte van rond de 4000 meter, waar de luchtdruk terugloopt naar ca. 60% (Dank Gerard voor dit soort leuke informatie!) heeft de Bus het ondanks de turbo zwaar! zwarte rookpluimen, loopt onregelmatig, trekkracht beperkt, moet terug naar 2 op sommige stukken!! Soms even benauwd, kan de motor dit aan, we hebben nog vele duizenden kilometers voor de boeg! Gerard stuurt ons later een link met de hoogten van deze Lipan pas!
Op het hoogste deel stappen we uit – alles stil, de stilte als een deken over de pracht van de Andes om ons heen! We zijn heel blij dat we dit allemaal kunnen doen en beleven! Diep onder ons, nog weer onder de wolken, nog een vrachtwagen die op luchtremmen naar beneden koerst! Vogels om ons heen die moeiteloos rondzweven, er altijd zijn waar je ze ook vind! Mooie bekenden ook zoals de kievieten, grutto’s zijn hier veel, maar ook ooievaars, en de kleintjes van een paar gram, musjes en allerlei soorten vinken en putters vol van kleur, net als de Andes zelf! Ook in Uruguay zagen we veel weidevogels!
We merken aan onszelf de effecten van de snelle klim naar ijle lucht, hoofdpijn, kloppende slapen en we lopen wat te zwaaien vanwege evenwicht, snelle ademhalen etc! Als je in een uur de Andes op gaat is het sterker dan wanneer je in drie dagen naar de top van de Kilimanjaro gaat, bijna 6000 meter, drie dagen biedt het lichaam gelegenheid tot aanpassing!
De zoutvlakten in de Andes
We koersen langzaam aan de westkant naar ‘beneden’, op ongeveer 2500 meter strekt zich één van de grootste zoutvlaktes van Argentinië uit. Een witte oceaan, de Salines Grandes! Geen vogels of ander leven hier, of komt dit door de avond die nu snel valt!? We rijden dwars door de zoutvlakte naar het kleine zoutwerkersdorpje Tres Pozos. Een camping is daar niet, maar op het terrein van een klein familie restaurant kunnen we overnachten, we bestellen er wat te eten, woordenboek erbij voor het Spaans en zij zoeken naar de Engelse woorden-iedereen spreekt een taal die de ander niet kent, geeft wel een band! We gaan redelijk vroeg slapen, morgenochtend willen we vroeg vertrekken! Het slapen gaat niet zo goed die nacht, veel gezien, ervaren, overnachten op een zoutmeer, met een stormwind die in die koude nacht aan de bus rukt…! We schommelen tenslotte in slaap!
Naar Cachi of naar Salta, liever de eerste …
‘s Morgens om een uur of 6 zijn we er uit! Via een westelijk route willen door een woestijngebied en een andere pas naar het zuiden rijden. (via Cachi) Dit woestijngebied is niet erg toegankelijk, de weg bestaat uit een onverhard spoor, wel passeerbaar maar met veel gaten en ribbels, veel afvoerstroompjes van het smeltwater uit de omliggende bergen waarvan je niet weet hoe diep en hoe stabiel de grond is, een heftige wind, de temperatuur buiten de auto is 34 graden, in de auto rond de 40 of meer! Een test voor ons zowel als voor de Bus, maar alles loopt gelukkig goed! De hoogte-hoofdpijn blijft nog wat en laat zich met diverse flessen water niet wegdrinken! Na een uur of 5 rijden komen we aan in het kleine stadje San Antonio de los Cobres!Veel stof, wind en hitte, maar er is een pompstation! We oriënteren ons op de route voor Cachi naar het zuiden en besluiten om die nacht in het stadje te gaan slapen in het plaatselijke hotelletje waar ook internet is! Een indrukwekkende reis over deze twee dagen in het hart van de noordelijke Andes in dit land!
… maar het is nog winter in de Andes!
Tegen de middag, de volgende dag, na heerlijk lang en diep geslapen te hebben, als we ons zelf en de Bus klaar maken voor vertrek, komen er 4 motorrijders aan in het hotel! Motoren altijd leuk en één van hen spreekt Engels. Hij vertelt dat zij via de bergpassen uit het zuiden via Cachi gekomen zijn: van de 10 motorrijders zijn er 4 aangekomen! Ik vraag waar de anderen zijn, hij weet het niet: niet echt samen-uit-samen-thuis dus, hij grapt dat ze vaker dit soort survival tochten doen en ieder rijdt voor zich en iedereen is er altijd van terug gekomen! Hij laat foto’s zien, zware sneeuwval, bevroren snorren en baarden, slechte wegen met temperaturen onder nul op hoogtes van 3000-4000 meter. Terwijl deze mannen zich opknappen en in het hotel zich te goed doen aan de ‘empanadas’, de Zuid Amerikaanse broodjes die op allerlei manieren lekker gemaakt zijn met vlees en zoet-‘dulci de leche’ (of zeg maar bebogeen!) of honing! Na de verhalen van de motormannen besluiten we een andere route naar Salta terug te nemen: het is één grote afdaling, pracht landschappen, en berg gebieden. We denken dat Argentinië internationaal als vakantieland niet de erkenning krijgt dat het verdient. Een idee waar we meer en meer van overtuigd raken als we later in Patagonia reizen.
De wortels van Zuid Amerikaans muziek: Tangombe
Tegen de avond bereiken we Salta. In een voorstadje een aangename verrassing, er is een nationale straatparade van muziekgroepen uit 10 staten, groepen die de Tangombe muziek (ook wel Candombe) muziek spelen. Tangombe muziek is gegroeid uit muziek zoals door Afrikaanse slaven naar Zuid Amerika is gebracht. Het gaat om drie soorten trommels (djembés) van verschillende grootte. Op een aantal plaatsen in het stadje branden de vuren, in een kring liggen de trommels er om heen, worden de huiden van de trommels klaargemaakt voor het optreden! We genieten van een avondlang muziek, de creatieve danspartijen, van de talloze kramen in de straten, pizza, pannenkoekjes, hotdogs en veel creatieve producten! Later in de avond rijden we door naar de gemeente camping van dat aangename stadje Salta, en we kijken weer uit over dat enorme lege zwembad, zo groot dat de jongens uit de buurt daarin nu een balletje aan het trappen zijn. Kijk ook naar de leuke satelliet foto van het zwembad die Gerard in de vorige aflevering heeft gezet!
Later meer! Hartelijke groet!
Wim en Willie
Dag Wim en Willie,
Prachtig hoor, die foto’s in de Andes. Alle verhalen en foto’s geven ons weer een heel ander beeld dan jullie vorige reizen. Zeker de hoogte van de Andes en de problemen met de ademhaling zullen ook voor jullie nieuwe ervaringen zijn.
Grappig die foto’s, waarop de TomTom staat. Dan zien we de vele bochten in het tracé. Maar je beschrijft ook de verschillende landschappen waar jullie doorheen reizen. En de leuke contacten onderweg. Eigenlijk zou je nog meer tijd onderweg moeten zijn, maar dat gaat helaas niet.
Nu op de boot (van Chili naar Chili) om de kustlijn en de fjorden te bewonderen.
Veel plezier met het vervolg van jullie reis. Groeten, Barbara en Jaap.
Lieve Wim en Willie,
Hier doe je het voor, mooie foto’s, die 6 kleuren doet mij denken aan de bergen van Oman waar we met Cor en Marian door de wadi’s reden en op allerlei manieren met de lokale mensen in contact probeerde te komen. Je verslag begint een beetje op de Paris – Dakar rally te lijken dat weer rond de kerst begint en zich in jullie gebied verreden wordt Aan hoogte ziekte wen je nooit ondervonden op de Kilimanjaro en rond de Anna-Purna te Nepal
Geniet en zie weer uit naar jullie volgend verslag groet en kus Jos Tessel.
Lieve reizigers,
Ik heb weer genoten van jullie belevenissen en prachtige diaserie. Het imposante Andesgebergte
spreekt altijd tot de verbeelding. Mijn kennis van Zuid-Amerika wordt mooi aangevuld.
En dan hebben jullie nog vele reiservaringen te goed!
Hartelijke groeten van Aline B
Hoi Willy en Wim,
Lees met genoegen jullie reiservaring in de Noordelijke Andes!
gracias y buen viaje
Mooi om steeds het verslag te lezen, en de foto,s te zien,, zo reizen we een beetje met jullie mee.
Jullie mooie verhalen doen me denken aan een bustocht in Peru over een meer dan 5000m hoge pas. De chauffeurs stopten daar om wat te eten en… om naar de wankele passagiers uit Lima (zee niveau) te kijken die moeite hadden met de hoogte, zoals ik.
ha WillieWim ,
de kleuren doen me soms ook aan het Atlasgebergte (Marocco) denken .. en onlangs ben ik nog 3 weken wezen fietsen in Iran . was ook fantastisch , geweldige reis maken jullie zeg . ik volg het met veel belangstelling ..
pas goed op je zelf en … BON VIAJO !!
alle goeds van Hein
Hoi Wim en Willie,
Wat een fantastische verhalen. Mijn bergwandeling met Peter in het Huarazgebergte komt weer helemaal tot leven, inclusief het “hoogte-gevoel”. Het is inderdaad heel speciaal dit alles mee te maken. Dank je wel voor die prachtverhalen en beelden. Blijf genieten.
Liefs Greet