Van A naar Beter

De reis van Sucre naar LaPaz verloopt heel anders dan verwacht. Wat de afstand betreft denken we dat het in één of anderhalve dag moet kunnen, vooral ook omdat we onderweg geen grote stops willen maken. Op de dag van vertrek loopt het nogal tegen met het kopen van de diesel(brandstof)! De zeer vriendelijke eigenaar van de camping en zijn vader zijn heel behulpzaam en rijden met ons mee en zo hebben we na een paar uur een volle tank! Het gebeurde op hun naam en het goede daarvan was dat daardoor de prijs de helft minder is omdat de opslag voor de ‘internationale’ prijs, voor toeristen 100% is. De eerste 30 kilometers buiten Sucre zijn prima, maar dan komen we in een traject van een paar honderd kilometer met veel reconstructiewerk aan de hoofdweg naar La Paz, een weg waarvan een groot deel op 4000+ m. hoogte ligt. We merken dat de wegenbouw hier over honderden kilometers lengte tegelijkertijd plaats vindt. We staan regelmatig een uur stil, in file met een aantal bussen, vrachtwagens, bussen en personen auto’s. We kijken naar en genieten van het mooie jonge indiaanse meisje dat twee kuikentjes uit haar shirt haalt – tijdens zo’n stop geeft ze in plastic zakje water en wat voer aan haar kuikentjes! Als we niet stil staan rijden we met een snelheid van 10-20 kilometer per uur, erg heet, diepe gaten, veel stof en soms is de weg een spoor door de bush. We denken dat dit stuk weg het slechtste is waar we op gereden hebben.

Gastvrijheid in een mooi klein dorpje, Ocuri, hoog in de Boliviaanse Andes

We rijden tot een uur of 5 in de middag, en zijn dan blij dat we een mooi ‘Inca dorpje’ inrijden, het is Ocuri, aan het einde van de dag hebben we 118 km gereden na ‘s morgens uit Sucre vertrokken te zijn. Ocuri is gezellig, mooie straatjes en oude koloniale huizen, en vooral bijzonder vriendelijke en nieuwsgierige mensen! We rijden naar de Plaza, het dorpsplein, daar hebben we van leren genieten in Zuid Amerika!! We parkeren de Bus, wandelen wat rond, doen boodschappen in de Micromercado (de minisuper) waar we de eigenaar aardig vinden. Hij zegt dat we op een prima plaats staan en kunnen blijven staan voor de nacht! Hij beent met ons mee en helpt ons aan een goede plaats voor de nacht, dicht bij zijn winkel, tegenover de kerk. We koken ons eten en ondertussen wordt het drukker op het plein, zoals altijd ’s avonds, de plaza’s zijn het sociale punt van het dorp. Men is nogal nieuwsgierig, en komen naar ons toe, vragen wie we zijn?, waar we vandaan komen? We doen ons best om dat uit te leggen, en laten zien hoe we in de auto kunnen koken en slapen! Grote verbazing, is nog niet eerder vertoond in dit sympathieke Indianen dorp! De volgende ochtend vertrekken we vroeg, nemen afscheid van een aantal Bolivianen op de Plaza, vooral vrouwen die daar de hele dag zullen zijn om snacks en voedsel te verkopen. We rijden Ocuri uit, voor nog een dag met hoge en zware kilometers. Maar na een paar uren rijden … is er asfalt!! We zijn op weg naar LaPaz, maar het is nog steeds ver en we overnachten in Oruro (310 kms gereden over de hele dag!), een klein stadje dat vooral bekend is vanwege het buitengewoon intensieve, creatieve en kleurrijke carnaval dat er gevierd wordt – we zijn te vroeg!! De volgende dag arriveren we in LaPaz, waar we in een voorstadje Senkata, de mensen van het Irpanani project zullen ontmoeten.

Irpanani, een project waar kinderen en ouders tellen!

We kenden dit project door een periode waarin ik Interim Management deed bij bij KerkinActie. De ontvangst is allerhartelijkst door Victor en Julia Huacani, Daniel en Alvaro en Jessika een meisje van ca. 9 jaar oud die niet naar school wilde omdat ze ons wilde begroeten! Er is veel te praten, maar oh, het Spaans!! Gelukkig heeft Daniel, de zoon van het echtpaar dat het project leidt, vrij van zijn werk en vertaalt.

We praten veel uren over de kinderen in Irpanani, waarom dit project er moet zijn, over hoe je dit sociale project misschien als een klein bedrijfje zou moeten kunnen runnen, zonder daarbij de warmte en positieve zorg prijs te geven die er nu is! Omdat het daardoor sterker zou worden. Met trots laten Victor, Julia, Daniel, Alvaro en Jessika ons de goed gebouwde en ingerichte leslokalen zien, de onderwijsleermiddelen, het kantoor, .. alles! We horen over de groepen in het buitenland die hen steunen. We mogen de Bus op het binnenplaatsje parkeren, kunnen daar logeren voor een aantal dagen. ’s Avonds gaan we met Victor, Julia en Alvaro naar het oude centrum van La Paz, rijk aan sfeer en gezelligheid-het is bijna kerst, schitterende oude gebouwen, beeldhouwwerken, dat alles voor een deel op 4.000 meter hoogte! We blijven 4 dagen in Irpanani, op vrijdag zijn er veel kinderen en is er een Welkomstfeestje voor ons! Veel liedjes, veel spelletjes-sjoelen en tafelvoetbal en popcorn met limonade, de kinderen genieten, iedereen …..!

Als je van kinderen houdt en dit toegewijde project wilt steunen dan kies je voor Irpanani project, en dat doen we dus! We hebben met onze kerstwens al aangegeven hoe iedereen dat kan doen. (website)

Nog een dag in La Paz, prachtstad!, We genieten nog van de indrukwekkende kabelbanen die de verschillende delen van de stad met elkaar verbinden, een bijzondere vorm van openbaar vervoer met fantastisch uitzicht! We gaan naar het nationaal Museum voor Ethnografie en Folklore, prachtig!! En gaan naar een Beethoven concert! Dan gaan we richting Peru, via de route langs één van de grootste hoog gelegen meren op de grens van Bolivia en Peru – het Titicacca meer. Een vaarwel aan dit bijzondere land, waar de emancipatie van de bevolking van indiaanse oorsprong, de meerderheid van de bevolking, centraal staat! De foto’s van het Titicacca meer en omgeving spreken voor zich.

WimenWillieperbus!

21 januari 2016