Mee-sturen met de trein! | Wim en Willie per bus

De treinreis door Roemenië, Bulgarije en Turkije was een nieuwe ervaring voor ons. Prachtige landschappen maar ook twijfelachtige plaatskaartenverkoopsters, zoals in Boekarest (Roemenië) waar we direct na aankomst een kaartje willen kopen voor Sofia, Bulgarije. Ze is niet vriendelijk, zegt dat alle treinen vol zijn en dat er alleen overmorgen weer plaats is! Als we na 2 dagen het kaartje bemachtigen zegt ze dat de trein naar Sofia vol zit, we kunnen alleen nog via een andere en ommelandse route naar Sofia! We hebben geen keus en accepteren het – maar in de trein gaan we meteen in overleg met de twee conducteurs! Het blijkt dan dat de trein op de grens met Bulgarije gesplitst wordt in een deel direct naar Sofia en een ander deel voor de ommelandse route. En nog gekker, er blijkt wel elke dag een trein te gaan! Bij de Bulgaarse grens aangekomen lopen we via het gangpad naar het punt waar de trein opgesplitst wordt, praten met passagiers die uitstappen – én met de conducteur. Het Sofia deel van de trein is lang niet vol ……! We stappen over het koppelpunt van de trein heen in het Sofia deel, zetten de bagage over, betalen de conducteur het verschil in prijs en vinden een lege 4 persoons coupé waar we ons heerlijk nestelen – naar Sofia! We schrijven nog een verslagje van deze slechte klantenservice voor de website van de Roemeense spoorwegen, ….. maar kunnen het helaas niet plaatsen! Roemenië heeft bij ons ook om andere redenen niet bepaald hoge ogen gegooid!

Om een uur of 8 ‘s avonds zijn we in Sofia – aangenaam daar, een mooi en duidelijk station waar op een betrouwbare manier kaartjes verkocht worden! En vooral de indrukwekkende treinroute door de bergen enkele honderden kilometers voor Sofia. En tenslotte een werkelijk fantastische kamer in ons kleine hotel in de buurt van het station!

De volgende ochtend zijn we vroeg op het station om de kaartjes naar Turkije-Ankara te kopen. Er zijn veel vluchtelingen op het station uit Oekraïne – een familie staat bij ons aan het loket, we proberen wat te praten. We geven het niet gewisselde Roemeense geld aan de zoon, ongeveer 18 jaar, hij huilt plots en vraagt me ‘May I hug you? Ik sla een arm om hem heen ……. Als we daarna in de trein zitten kunnen we deze herinnering niet loslaten, geroerd. Hebben dagen gedacht, had dit zwervende gezin niet een plaats kunnen hebben in Dwingeloo, bij ons thuis? We hebben ons er toch al voor opgegeven. We proberen nog aan hun adres te komen, gaat niet meer, de treinen rijden! Sommige dingen kun je sturen, dit niet!

Ik vertelde al eerder dat in Hongarije, Roemenië en Bulgarije de grootschalige landbouw opvalt. Als ik de goeie EuroStat graanproductie heb dan blijkt inderdaad hoe belangrijk deze landen zijn (2019): in Hongarije ruim 13 miljoen ton, in Roemenië ruim 29 miljoen ton en in Bulgarije ruim 11 miljoen ton. Plaats daar Nederland tegenover met ruim 1,6 miljoen ton. En Oekraïne met ruim 74 miljoen ton! Er zijn de grote vragen over wereldwijde voedseltekorten, er is de discussie over het saneren van plaatselijke overproductie, je moet er niet aan denken wat er gebeurd als Europa alleen voor zich zelf produceert!

In Ankara strijken we neer in een klein hotelletje, dicht tegen de citadel, de historische binnenstad. Men wil alles voor ons regelen, vindt het trein-reizen op deze manier heel bijzonder! De Turkse mensen zijn meer dan vriendelijk, er is veel moois en gezelligheid in de oude stad! We horen dan definitief dat de Asia Expres trein, die vóór corona tussen Ankara en Teheran reed, nog niet in bedrijf is. In plaats daarvan is er een mooie en luxe Bus-liner, 2.000 km! We gaan 36 uur met deze bus – op weg in Teheran, hoofdstad van een land waar we nog niet eerder waren, een land onder sancties.

Wordt vervolgt over Iran!

tip m.b.t. de fotoseries; op een laptop blader je met de cursortoetsen (pijl links/rechts)